به معاويه

امیرالمومنین (ع) در نامه 49

و من كتاب له عليه السلام إلى معاوية أيضا - أَمَّا بَعْدُ فَإِنَّ الدُّنْيَا مَشْغَلَةٌ عَنْ غَيْرِهَا وَ لَمْ يُصِبْ صَاحِبُهَا مِنْهَا شَيْئاً إِلَّا فَتَحَتْ لَهُ حِرْصاً عَلَيْهَا وَ لَهَجاً بِهَا وَ لَنْ يَسْتَغْنِيَ صَاحِبُهَا بِمَا نَالَ فِيهَا عَمَّا لَمْ يَبْلُغْهُ مِنْهَا وَ مِنْ وَرَاءِ ذَلِكَ فِرَاقُ مَا جَمَعَ وَ نَقْضُ مَا أَبْرَمَ وَ لَوِ اعْتَبَرْتَ بِمَا مَضَى حَفِظْتَ مَا بَقِيَ وَ السَّلَامُ

از نامه آن حضرت است به معاويه - اما بعد، همانا دنيا - آدمي را - سرگرم مي‏سازد، تا جز بدان نپردازد. و دنيا دار به چيزي از دنيا نرسد، جز كه آزمندي و شيفتگي وي بدان فزون شود، و آنچه از دنيا بهره او گرديده وي را بي‏نياز نكند از آنچه بدان نرسيده، و از آن پس جدايي است از آنچه فراهم آورده، و در هم ريختن آنچه استوار كرده، و اگر آنچه گذشته است پندت آموخت، مانده را تواني اندوخت، و السّلام.

منبع: نهج البلاغه، ترجمه مرحوم محمد دشتی (ره)، 1385، چاپ اول، انتشارات جلوه کمال، نامه 49